Geçen gün bir dostumdan elektronik mektup aldım. Dostum, mektubuna şöyle başlıyordu: "s.a". Böyle kısaltılıyordu herhalde güzelim selamımız... Ben de cevaben yazdığım mektuba şöyle başladım: "Aleyküm selam, ben güzeli selamımızı kısaltmamayı tercih ediyorum. Daha doğrusu hiçbir şeyi kısaltmıyorum. Sanki selamı kısaltarak hayatı uzatabilecekmiyiz?" Sonra o an, düşünmeden yazdığım bu cümlenin aslında önemli bir hakikatin altını çizdiğini fark ettim. Önemli bir hakikat dediğim, önemli bir soru aynı zamanda. Selamı kısaltmak hayatı uzatır mı? Bir de bu sorunun uzantısı diyebileceğimiz sorular var. İnsan, selamdan tasarruf edilerek uzatılan bir ömrün uzatmalarını nasıl değerlendirir acaba? Veya selamı yaymak tavsiye edilmişken, selamı kısaltarak, kazandığımız vakitlerde neyi yayıyoruz?
Bir zamanlar meşhur bir Çin hikayesi okumuştum. Oldukça derin bir mevzu aslında; ama ilk bakışta bir fıkra gibi değerlendirilmesi de mümkün.
Genç Çinli, heyecanla yaşlı Çinliye anlatıyor:
- Duydun mu yeni bir araba icat etmişler.
- ...
- Kömürle çalışıyormuş.
- ...
- Yaylar üzerinde su gibi akıyormuş.
-...
- Eskiden üç ayda aldığımız yolu artık üç günde alacağız.
- Eskiden doksan günde gittiğim yere, artık üç günde mi gideceksin yani?
- Evet,
- Peki, kalan seksen yedi günde ne yapacaksın?
Mühim olan doksan günlük yolu üç güne indirebilmek değil demek ki. Bunu yaparken geri kalan seksen yedi günü de kazanç hanesine yazabilmenin yolunu bulmak lazım. Çünkü eşyanın tabiatı gereği bu alemde boşluğa yer yoktur. Bir şeyi boşaltmayı düşünoyrsan -zaman olsun, mekan olsun fark etmez- nasıl dolduracağını da düşünmelisin. Ve de vakit fevt etmeden hemen doldurmalısın.
Boşluklarımız, biz doldurmasak da, boş kalmaz zira. Su uyur düşman uyumaz. Nefsin ve şeytanın karanlık orduları gözlerini dört açmışlar, bekliyorlar. Bir rivayette, Hz. Adem Aleyhisselam'a can verilmeden İblis gelmiş, ağzından girmiş, içinde dolaşıp burnundan çıkmış, deniyor. Sonra da şöyle demiş: "Ben bunun içinde rahatça dolaşırım. Çok boşluğu var."
O kadar çok ki boşluğumuz. Zaaflarımız, öfkelerimiz, arzularımız o kadar çok ki... Bize Allah'ı hatırlatan arkadaşlarımızla doldurmasak o boşluğu, sohbet-i Canan'la doldurmasak, o boşluk kim bilir neyle dolacak.
Bediüzzaman Hazretleri muhatbına uygun selamlarla başlıyor mektuplarına. Bir mektubunda: "Es-Selamü aleyküm ve rahmetullahi ve berakatühü bi adedi dekaiki eyyami'l-fırak" diyor. Ayrılık günlerinin dakikaları adedince Allah'ın selamı, rahmeti ve beraketi üzerine olsun.
Selamı yaymakken vazifemiz, "selam ülkesi olan Cennet'e" ulaşmaktan arzumuz, orada ne boş bir söz, ne de günaha sokan bir laf işitilmeyeceği, işitilen sözün hep "Selam! Selam!" muhtevali olacağı bildirilmişken bir de, ne olur biz de yayabildiğimiz kadar yaysak "selam"ı, selamlaşmalarımızı uzatabildiğimiz kadar uzatsak...
Yerine daha güzel, daha hayırlı bir şey ikame edeceksek, selamı kısaltmanın bir manası var mı ki?
*
Yaşadığımız günlerinin dakikaları adedince Allah'ın selamı, rahmeti ve beraketi üzerinize olsun.
Hüdayi CAN
Sızıntı Dergisi
Eylül 2007
C.tesi Nis. 19, 2008 11:28 am